98.පොලීසිය ත්‍රී රෝද රියෙන් දොට්ට දැමීම.

මගෙ පවුලෙ මට වඩා බාල තව සහෝදරයෝ දෙදෙනෙක් සහ බාලම සහෝදරියක් සිටියි. මේ සිද්දිය වන වකවානුවෙ, 1985 හෝ 86දී බාලම සහෝදරිය මෙලොව එළිය දැක තිබුනේ නැත. ඒ කියන්නෙ ඒකාලයෙ මට සිටියෙ මල්ලිලා දෙදෙනෙක් පමනි.


ඒ කාලයෙ අපෙ අම්මාගෙ කෑම පැය දහවල් 2.30සිට 3.30ටය. අපි තුන්දෙනා පාසැල් අහවර වී ගෙදර එන වේලාවට සරිලන්නට ඇය කෑම පැය සකසා ගෙන සිටියාය.ඇයගෙ කාර්‍යාලයේ සිට සැතපුම් 2ක් දුරින් අපෙ නිවස පිහිටා තිබුනි.


කොළඹ සිට පානදුරයට කෙතරම් වෙහෙසකර ගමනක පැමිනියත් කෙතරම් බඩගින්නෙ පැමිනියත් බත් බෙදාගෙන කෑමෙ පුරුද්දක් අප තුල නොවීය. ඊට වඩා අපට අවශ්‍ය වූයෙ සෙල්ලම් කිරීමය. ගෙදර ආ විගස අපි කරන්නෙ ඇඳුම් උනා දමා නිවස ඉදිරිපස පන්සල් වත්තට ගොස් ක්‍රිකට් ගැසීමය. එයටම සැදී පැහැදී උන් කොලු රෑනක් ඒ කාලයෙ අපිත් එක්ක විසීය. අපි නැවත ගෙදර එන්නේ අම්මා කාර්යාල කටයුතු නිමවා නැවත ගෙදර පැමින අපට කතාකරන විටය. බොහෝවිට එවිට වේලාව හවස 7 පසුවී තිබේ.






අපෙ දහවල් කෑම ගැන දන්නා අම්මා දහවල් ආහාරය සඳහා නිවසට පැමිනෙන්නේ ඔය හේතුව නිසාය. එලෙස ගෙදර පැමිනෙන ඇය ලොකු පලංගානකට අපි තිදෙනාගෙම බත් එකට දමා කවන්නීය. අපට බත් කවන ඔය ලොකු පලංගාන අපෙ අත්තම්මගෙ එකකි. ඉස්සර අම්මාටත් මාමලාටත් පුන්චි අම්මාටත් ඔය පලංගානෙන් බත් කවන හැටි අම්මා කෑම කවන අතරතුර අපට කියන්නීය කෙතරම් වාරයක් ඔය කතාව අසා තිබුනත්, තවත් වාරයක් ඒ කතාව අසීමේ පුදුමාකාර ආසාවක් එකල අප තිදෙනා තුලම විය.


කෙසේ නමුත් විනාඩි කීපයක් තුල රුවන්වැලි සෑයට වඩා මදක් කුඩාවට බෙදන කෑම පලංගාන අවසන් වන්නේය. එහි අවසන් කට කෑමට අපි තිදෙනාම පොරකන්නෙමු. එයට හේතුව අන්තිම කට කන කෙනා ඉක්මනින් ලොකුවන බවට ඇය පැවසීමයි. අපි තුන්දෙනාටම උවමනා ඉක්මනින් ලොකුවීමය.


ඔබා මාමාට තරම් පඳුර වටේ තැලීමේ හැකියාවක් මාහට නැතත් මා කලෙත් පඳුර වටෙ තැලීමය. නමුත් අනාගත කතන්දර කීපයකට අඩිතලම මෙම පඳුර වටෙ තැලීම තුල අන්තර්ගතය.


අපෙ අම්මා කාර්යාලයේ සිට නිවසට පැමිනෙන්නෙ කාර්යාලය ඉදිරිපිට ඇති ත්‍රීරෝද රියකිනි. දිනක් සුපුරුදු පරිදි නිවසට ඒම සඳහා ත්‍රී රෝද රථයට ගොඩවූ ඇයට වැඩි දුරක් ඒමට ඉඩ නුදුන්නේ මග සිට අත දැමූ පොලිස් නිලදාරියෙකි. වාහනය නවතාගත් ඔහු කිසිම වග විභාගයකින් තොරව ,


"මාව පොලීසිය ගාවින් දාගෙන යන්න"


ත්‍රීරෝද රථ රියදුරාට විධානයක් දුන් හෙතෙම අම්මාගෙ ළඟින් හොඳට හරි බැරි ගැසී වාඩිවී තම හිස් වැසුමද අතට ගත්තේය.


"මේ රාලහාමි, 
දැන් මෙ හයර් එක ගෙවන්නෙ රාලහාමිද ? නැත්නම් මමද ? "


අපෙ අම්මා අසා ඇත්තෙ එපමනය. 

පොලිස් නිලදාරියා ත්‍රී රෝද රථයෙන් බැස්සේ කෙසේදැයි වත් ඇය දැක නැත. 

මෙම කතාව මේ කාලයට වලංගු නොවීමට පුලුවන එහෙත් අපේ අම්මා රැකියාව කලේ රාජ්‍ය බැංකුවක වීමත් ඒ කාලයෙ ඕනෑම ලොක්කෙකු පඩි ගන්නට බැංකුවට ගොඩවීමත්, පෝලිමෙ සිටීමත් අනිවාර්යයෙන්ම සිදිවිය යුතු බැවින් මේ කතාව එලෙසම එදා සිදුවී ඇත.