වදින්න ගිය දෙවොල ඉහමත කඩා වැටීම

අද ලොකු දුවගෙ පාසලේ ශ්‍රමදායකත්වයෙන් පාසල පවිත්‍ර කරනවා. පහුගිය නිවාඩු කාලෙම වැටුනු කොලරොඩු, වැදුනු දූවිලි, බැඳුනු මකුලුදැල්, වැවුනු වල් පැල , එළි පෙහෙලි කරලා පාසැල ළමුන්ට ප්‍රියමනාප පරිසරයක් කරන එක තමයි අරමුන. දෙමා පියො සෑහෙන දෙනෙක් ඇවිත් උන්නා ශ්‍රමදානෙට.



නගර සභාවෙන් නොදිරන ද්‍රව්‍ය වෙනමයි දිරන ද්‍රව්‍ය වෙනමයි එකතු කරනවා. දිරන ද්‍රව්‍ය වලින් කොම්පොස්ට් පොහොර හදලා වෙනම විකුනනවා. නොදිරන ද්‍රව්‍ය වෙනම එකතු කරන කෙනෙක් ඉන්නවා. එයා ඒවාට මොනවා කරනවද කියන්න නම් මම හරියට දන්නෙ නෑ . කාලයක් මට මතකයි ඔය ප්ලස්ටික් බොතල් බෑග් වලින් පෙට්‍රල් හදන කතාවක් තිබුනා. කොහොමහරි ඒ ගැන හරියට නොදන්න හන්දා මම ඒ ගැන කතා කරන්නෙ නෑ. පොලිතින් මලු ප්ලාස්ටික් වගෙ නොදිරන දෙවල් උදෙන්ම එකතුකරලා නගර සභාවෙ ප්ලස්ටික් අපද්‍රව්‍ය එකතුකරන කෙනාට එන්න කියලා හාර දුන්නා.


උදෙන්ම වැඩෙ පටන් ගත්තා. එක්කෙනෙක් වල් උදුරන අතර තවෙකෙක් පුටු මේසවල මකුනුදැල් කඩනවා. පාසැලෙ කෙලවරක ලොකු කොම්පොස්ට් වලක් තියනවා. මටත් ඉතින් ශ්‍රම දායකත්වය දෙන්න ඔනෙනෙ මාත් ඉතින් වීල් බැරෝ එකක් හොයාගෙන වල් පැල කොලරොඩු එකතු කරගෙන වීල් බැරෝවෙ පුරෝගෙන ඒකත් තල්ලු කරගෙන පාසලෙ එහා කෙලවරටයි මෙහා කෙලවරටය් දෙතුන් වතාවක් ගියා. තවත් වතාවක් කුනු ගොඩක් පටෝගෙන යනකොට මම දැක්කා කට්ටිය තේ බොනකොට කන්න ගෙනාපු බනිස් දාල තිබුන ලොකු පොලිතීන් බෑග් එක බිම දාලා තියනවා. මොනවා උනත් ඉතින් කුනු ගොඩක් හන්දා මමත් ඒක අහුලලා වීල් බැරෝ එකේ උඩින් දා ගත්තා.


මෙන්න කුනු ගොඩ(කොම්පොස්ට් වල) ළඟට යනකොට එතන උන්න හයි හීල්ස් දාපු සාරි පටලවගත්තු ගුරු මහත්මීන් දෙදෙනෙක් මට බනිනවා "ඔය ප්ලස්ටික් කෑලි , කොල දාන්න එපා කියලා කියුව නෙද? ඔය ගොල්ලන්ට සිංහල තෙරෙන්නෙ නැද්ද " කියලා මල කෙලියයි දැන් මෙක මගෙ අතෙ තියෙන්නෙ කොහෙට කියලා දාන්නද ආපහු තිබ්බ තැනින් අතරින්නයැයි. මට ඒ වෙලෙ මතක් උනා අර බස් එකෙ  "ගවුම අල්මාරියට අහුවුන කතාව " මෙ කතාව ඔය ගොල්ලො සමහරවිට අහලා ඇති ඒ උනාට කමක් නෑ ආයෙත් "ආතම්මගෙ පෙට්ටගමෙ"දිත් කියවන්න.


ඔන්න දවසක් අවුරුදු පනහක විතර අංකල් කෙනෙක් සෙනග යහමින් හිටගෙන ඉන්න බස් එකක ඉදගෙන යනවලු. අපි මෙ අංකල්ට පීටර් කියමු. ඔන්න පීටර් අංකල් ගාවම , බස් එක පැද්දෙන තාලෙට පැද්දි පැද්දි යන අංකල්ගෙ වයසටම ගැලපෙන ඇන්ටි කෙනෙක් යනවලු. 

මේ ඇන්ටිගෙ ගවුම එයාගෙ පස්සෙ දාරෙට ඇතුලට ගිහිල්ලා. ඕකට අපි කියන්නෙ අල්මාරියට අහුවෙලා කියලනෙ. දැන් මෙ පීටර් අංකල්ට බලන් ඉන්නම බෑලු. අංකල්ගෙ මූන ඉස්සරහම දැන් ඇන්ටි පැද්දි පැද්දි ඉන්නවලු. බැරිම තැන අංකල් ඇන්ටිගෙ ගවුම හැදුවලු. ඇන්ටි හැරිලා බැලුවලු . යටහත් පහත් හිනාවකින් ඇන්ටිට සලකන්න පීටර් අංකල් පසුබට වෙලා නැ. මලපැන්න ඇන්ටි බැනගෙන බැනගෙන ගිහිල්ලා "අතගානවා මදිවට තව හිනහත් වෙනවා" කියලා "හරි හරි ඕකට ඔච්චර කෙන්ති ගන්න ඕනෙද එහෙනම් තිබුන විදියටම තියන්නම් " කියලා දාරෙට අත තියලා ගවුම තිබුන විදියටම ඇතුලට දාලා.


පීටර් අංකල්ට මතක මල් මල් කුඩයක් ඔලුවට එනවා විතරලු. …


ප.ලි. මෙ කතාව මතක් වුන නිසා අර පොලිතීන් බෑග් එක ගුලිකරලා සාක්කුවෙ දමාගෙන ගෙදර ගෙනාවා